- In het werk 'De Blankaart, mensenwil, mensenwerk', G.Vandenbroucke en P.Bossu, 2011 lezen we volgende getuigenis van André over zijn werk in de eendenkooi. 'Telkens ik eenden wil gaan vangen in de kooi, steek ik thuis op mijn erf eerst een sigaret op. Op basis van de rookpluim die met de wind meedrijft, bepaal ik welke pijp ik ga gebruiken om eenden te vangen. Eenden zwemmen meestal tegen de wind in. Als ze bij onraad opvliegen doen ze dat ook het liefst tegen de wind in om zo snel hoogte te nemen. De truc bestaat erin om de eenden zo dicht mogelijk tgegen de gekozen vangpijp te krijgen. We mùoeten er dus op letten niet gezien te worden en geen lawaai te maken. Daarom is de vijver afgezet met rieten matten en moet ik heel dikwijls het pad rond de kooivijver vegen. 2en krakend takje op het pad is voldoende om de eenden op te schrikken. De vangtijd in de kooi is open van 15 oktober tot eind januari, maar eigenlijk is er het het hele jaar door werk aan de kooi. Het pad moet vrij gehouden worden; wind, regen en overstromingen kunnen de rieten wanden kapot maken zodat de kooi weer moet worden opgebouwd. De vangfuiken moeten regelmatig hersteld worden, de netten genaaid. Aks het vriest, moet je de vangpijpen ijsvrij houden om te kunnen blijven vangen. De lokeenden moeten gevoederd en geregeld gekortwiekt worden en de vangpijpen mogen niet dicht groeien.Die lokeenden zijn enorm belangrijk want je kan geen wilde eenden vangen zonder lokeenden.Ik had er 2 soorten de blijvers en de vliegers. De blijvers zijn echte tamme eenden, veel bastaarden ook, waarvan de meeste gekortwiekt zijn en op en rond de kooivijver blijven. Dan zijn er de vliegers : eenden die heel mak zijn geworden omwille van het voedsel ter plekke blijven maar zich niet laten vangen. Ze vliegen regelmatig weg de broeken in . Maar dat is precies interessant, want ze komen altijd terug en brengen dan steeds andere echte wilde eenden mee. We gaan meestal in de voormiddag kooien. Dan zijn er nieuwe eenden uit de broeken komen aanvliegen en op de kooivijver komen zitten omdat ze denken dat het er veilig is. Naargelang het weer, vooral de wind en de vrieskou, kunnen we één of twee keer kooien. Als alles echt meezit, lukt het ons tot vier of vijf keer. We werken bijna altijd met twee, t.t.z. drie, want ik neem altijd mijn hondje mee. Eenden zijn nieuwsgierige dieren. We trainen ons hondje erop dat hij nu en dan langs de vangpijpen te voorschijn komt. Het kleine hondje met zijn pluimstaart lokt zo de eenden tot aan de ingang van de vangpijp. We hebben ons hondje ooit nog kleren aangetrokken om de eenden nieuwsgierig te maken. Ik blijf achter de coulissen in de buurt van mijn hondje en mijn assistent gaat aan de ingang van de vangpijp zitten. Als er daar voldoende eenden verzameld zijn, geef ik een teken. Hij springt dan te voorschijn en zwaait met zijn jas of met een stuk oud laken om de eenden te doen schrikken. De eenden vliegen op, voorwaarts tegen de wind in verder de vangpijp in, tot ze niet meer verder kunnen en ik een valluik kan dichtklappen. De eenden zitten gevangen in de fuik. Daar pakken we ze, draaien ze met een korte beweging de nek om en stoppen ze in een jutezak. Mijn lokeenden kennen het systeem, die blijven meestal zitten. Diegene die toch de vangpijp zijn ingegaan, herkennen we wel. Die worden uiteraard niet de nek omgewrongen maar weer losgelaten. Soms assisteren mijn oudste kinderen mij. Ook de barones is me nog komen helpen. Ik word in natura betaald voor het onderhoud van de kooi en voor het kooien. In het begin mocht ik een derde van de eenden voor mezelf houden , de rest voerde ik naar het kasteel of naar de poelier. Later mocht ik de helft houden.'
André Decap stopte met kooien nog voor het wettelijke verbod in 1972. Dit was,omstreeks 1958-1959.
André Decap was ook één van de laatste getuigen van de visserstraditie van de bewoners van de Rhille en de Vijfhuizen. Hij vertelde dat voor de 1ste wereldoorlog zijn grootvader Valentin en zijn vader Désiré wekelijks een kruiwagen vis leverden aan de vismijn te Ieper. Zij bewaarden en vervoerden de vis in een beun, een halve ton van 50 liter, die zij haalden in de brouwerij van Merkem. In het deksel boorden zij luchtgaatjes. Bron : Bijdragen tot de geschiedenis van Woumen, J. Vlamynck, 1983
|
- De laatste kooiman van het kasteel de Blankaart in Woumen. Hij volgde er zijn vader Désiré op.
André Decap stopte met kooien nog voor het wettelijke verbod in 1972. Dit was,omstreeks 1958-1959.
André Decap was ook één van de laatste getuigen van de visserstraditie van de bewoners van de Rhille en de Vijfhuizen. Hij vertelde dat voor de 1ste wereldoorlog zijn grootvader Valentin en zijn vader Désiré wekelijks een kruiwagen vis leverden aan de vismijn te Ieper. Zij bewaarden en vervoerden de vis in een beun, een halve ton van 50 liter, die zij haalden in de brouwerij van Merkem. In het deksel boorden zij luchtgaatjes. Bron : Bijdragen tot de geschiedenis van Woumen, J. Vlamynck, 1983
|
1910 - 1998 (87 jaar)
